Andrew Swait oprócz śpiewu pobierał także naukę gry na fortepianie i wiolonczeli, był fanem śpiewaków takich jak Emma Kirkby, Mark Padmore i Andreas Scholl - interesował się ich karierą i chodził na koncerty. Do jego pozamuzycznych zainteresowań należała nauka języka chińskiego (zaczął się go uczyć wieku 6 lat) i składanie modeli samolotów bojowych z czasów II wojny światowej. Poza tym chłopiec rzadko oglądał telewizję i nie znosił muzyki pop.

     W 2007 roku Andrew przygotowywał się do występu podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie, które miały się odbyć w 2008 roku. Z tego powodu nagrano z nim krótki wywiad:

     W 2008 roku ukazały się jeszcze dwa albumy z udziałem Andrew Swait, z czego jeden - "Songs of Innocence" - to album solo. W połowie utworów młody solista śpiewa w duecie z kontratenorem Jamesem Bowmanem, co brzmi niezwykle intrygująco, bo Andrew dorównuje mu, a może nawet przewyższa go umiejętnościami:

3) Paul Phoenix

4) Terry Wey

5) Andrew Wicks

6) James Rainbird

7) Simon Hall

8) Andrew Swait

9) Harmen Huigens

10) Daniel Norman

11) Aksel Rykkvin

     W 1992 roku, kiedy miał 6 lat, Simon dołączył do chóru Cambridgeshire Boys' Choir prowadzonego przez Nicholasa Bergströma-Allena związanego wcześniej ze Szwedzkim Chórem Katedralnym (Stockholm Gosskör). Simon pod okiem Nicholasa Bergströma spędził 6 lat, aż do momentu w którym zdecydował, że w celu nagrania solowego CD potrzebuje trochę odpoczynku od regularnego śpiewania w chórze.

     Mniej więcej w wieku 7 lat zaczął też fascynować się wiolonczelą. Źródłem tej miłości był jego udział w koncertach National Children's Orchestra (NCO) - charytatywnej fundacji, której celem jest wsparcie i stworzenie okazji do występów dla młodych muzyków. W ramach prób i występów w National Children's Orchestra, podczas kilkutygodniowego kursu, Simon uczył się gry na wiolonczeli, a następnie wyprosił u rodziców, żeby mu kupili ten instrument. Początkowo dostał starą używana wiolonczelę, ale wkrótce, po udowodnieniu że to nie był tylko słomiany zapał, rodzice kupili mu wiolonczelę zrobioną na zamówienie.

     Do nagrania własnej płyty Simon przygotowywał się wraz z profesjonalnym trenerem śpiewu Felicity Cook, która współpracowała w tym czasie z inną fundacją podobną do NCO -  National Youth Choirs i specjalizowała się w psychologii śpiewu. Pierwsza próba nagrania materiału na płytę miała miejsce w styczniu 2000 roku, niestety ze względu na obciążenie śpiewem w chórze głos chłopca był słaby, co uniemożliwiło wydanie komercyjnego albumu. Na szczęście nagrania powtórzono ze znacznie lepszym efektem w sierpniu tego samego roku.

     Powstała płyta z 17 utworami zatytułowana "Where The White Moon Daisies Wave". Simon postanowił na nowo odkryć przed słuchaczami niemal zapomniany repertuar - wiktoriańskie sentymentalne pieśni i ballady sprzed co najmniej 100 lat. Znalazły się w nim utwory na podstawie baśni Jana Christiana Andersena, dydaktyczne i humorystyczne piosenki dla dzieci, piękna irlandzka ballada oraz kilka utworów o przygodach na zdradliwym morzu. Na płycie nie brakuje też utworów o nieszczęśliwej miłości i ubogich sierotach szukających wybawcy na krużgankach kościołów i cmentarzach. Płytę zaopatrzono w książeczkę z tekstami wszystkich piosenek, co jest niezwykle przydatne, bo często są śpiewane w starej trudno zrozumiałej angielszczyźnie.

Płytę "Where The White Moon Daisies Wave" można obecnie zakupić bezpośrednio ze strony firmy produkcyjnej Tadpole Music za 12 i pół funta, na tej samej stronie można też posłuchać fragmentów 2 utworów:

     W styczniu 1986 roku James Rainbird wziął udział w przygotowaniach do pierwszej scenicznej adaptacji filmu "Bałwanek" Dianne Jackson z 1982 r. na potrzeby teatru w Manchesterze. Dyrygentem przedstawienia był Howard Blake, a James zaśpiewał piosenkę "Walking in the Air". To wystąpienie zapoczątkowało współpracę młodego solisty ze światem opery, a także filmu.

     Jednym z największych osiągnięć chłopca był udział w wieku 11 lat w przedstawieniu operowym "Amahl i nocni goście", które połączono obchodami 75 urodzin kompozytora Gian Carlo Menottiego. Opera przedstawia historię poruszającego się o kuli biednego chłopca Amahla, który pewnego dnia zauważa na niebie jasną gwiazdę. Chłopiec mówi o niej matce, ale ona mu nie wierzy, bo wielokrotnie zmyślał on różne historie. Kiedy tej samej nocy do drzwi ich domostwa pukają Trzej Królowie, matka jest jeszcze bardziej niezadowolona z syna, bo sądzi, że celowo zmyśla. Okazuje się jednak, że goście rzeczywiście przybyli i trzeba im zapewnić gościnę i nocleg. Wzruszające i jednocześnie zabawne i pouczające dzieło Menottiego utrzymane jest w bożonarodzeniowym klimacie. Menotti, który był obecny na premierze ocenił występ zarówno Jamesa jak i grającej jego matkę Lorny Haywood jako bardzo udane. Występ został nagrany 21 grudnia 1986 roku i rok później wydany na płycie CD (na zdjęciu po lewej).

    W 1987 roku miały miejsce premiery dwóch filmów do których powstała ścieżka dźwiękowa z udziałem Jamesa Rainbirda. 19 listopada "Magiczny sklep z zabawkami" do której James zaśpiewał "

Jonathan's Song", a 25 grudnia "Imperium Słońca" z utworem "Suo Gan". W tym samym roku wytwórnia Priory Records specjalizująca się w muzyce kościelnej wydała na kasecie magnetofonowej solowy album chłopca zatytułowany "Music For a While". Zawiera ona bardzo zróżnicowany materiał m.in. piosenkę ze zbioru Friday Afternoons Benjamina Brittena, "Four Songs of the Sea" Rogera Quiltera a także pięć fragmentów Oratorium na Boże Narodzenie Jana Sebastiana Bacha. w 2004 roku została ona zremasterowana i wydana ponownie na CD, można jej obecnie posłuchać na Spotify:

3) Paul Phoenix

4) Terry Wey

5) Andrew Wicks

6) James Rainbird

7) Simon Hall

8) Andrew Swait

9) Harmen Huigens

10) Daniel Norman

11) Aksel Rykkvin

     Andrew Wicks urodził się w 1963 roku. Chłopiec dołączył do Chóru Katedry w Chichester (Chichester Cathedral Choir) w wieku 8 lat pod dyrekcją Johna Bircha. John Birch był organistą katedry w Chichester oraz dyrektorem chóru od 1958 roku. Był on jednym z inicjatorów wznowienia w 1960 roku Festwalu Trzech Chórów (chóry katedr w Chichester, Winchester oraz Salisbury ). Współpracował też z kompozytorem Leonardem Bernsteinem.

     Punktem zwrotnym w karierze młodziutkiego śpiewaka było obejrzenie filmu dokumentalnego o Wiedeńskim Chórze Chłopięcym (Wiener Sängerknaben). Dziewięcioletni wówczas Terry przekonał rodziców żeby pozwolili mu wziąć udział w przesłuchaniach i następnie wraz z mamą i młodszym bratem Lorinem przeprowadzili się do Wiednia. Od 1995 do 1998 roku chłopiec był członkiem Chóru Schuberta, jednego z czterech chórów koncertowych słynnego zespołu, wraz z którym wystąpił na ponad 300 koncertach. Wkrótce został czołowym solistą, śpiewając we wszystkich czterech chórach na całym świecie.

Terry Wey wystąpił w jednym z segmentów filmu "L'Or des Anges" Philippe Reypensa:

 Terry Wey jako chłopięcy sopran wziął udział w nagraniu zaledwie 4 płyt, z czego dwie pierwsze to płyty solowe:

Obecnie Terry Wey to jeden z najznakomitszych kontratenorów na świecie.

3) Paul Phoenix

4) Terry Wey

5) Andrew Wicks

6) James Rainbird

7) Simon Hall

8) Andrew Swait

9) Harmen Huigens

10) Daniel Norman

11) Aksel Rykkvin

     W dokumencie "Paul's Children", który został wyemitowany przez BBC 17 grudnia 1978 roku można poznać bliżej życie młodych chórzystów w Szkole Katedry św. Pawła w Londynie. Jej późniejszym wychowankiem był też m.in. Anthony Way. Poniżej fragment filmu zawierający występ dla królowej, wyraźnie zaskoczonej pięknym głosem Paula Phoenixa, fragmenty szkolenia oraz wypowiedzi chłopca, narratorem filmu jest sam dyrygent Barry Rose:

     Znaczącym osiągnięciem Paula było nagranie tytułowego utworu do siedmio-odcinkowego mini-serialu "Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg" z 1979 roku. Utworu teego , początkowo wydanego jako singiel, dziś można posłuchać na płycie "Jubilate! Golden Favorites From St. Paul's Cathedral" na której oprócz Paula zgromadzono też inne utwory śpiewane przez solistów zespołu -  Jeremy'ego Carpentera, który w 1979 roku wystąpił w znanym telewizyjnym programie wykonując piosenkę "My Way" oraz Marka Higginsa wykonawcę upbeatowej wersji "O For The Wings Of a Dove". Z tych licznych projektów radiowo-telewizyjnych młodych chórzystów Katedry narodził się pomysł płyty Jubilate!, która tuż po premierze na początku 1980 roku zdobyła listy przebojów, była też wielokrotnie wznawiana. Poniżej można posłuchać wszystkich utworów ze wspomnianego albumu:

     Anthony Way urodził się 14 grudnia 1982 roku w Londynie w Wielkiej Brytanii. Wychowywał się w wielodzietnej rodzinie - był szóstym spośród ośmiorga rodzeństwa. Kiedy Anthony miał 8 lat, jego ojciec, który był pracownikiem więzienia, dowiedział się od tamtejszego kapelana, że może wysłać syna na przesłuchanie do chóru. Chłopiec przeszedł test pozytywnie i w wielu 9 lat dołączył do Chóru Katedry św. Pawła w Londynie (St Paul's Cathedral Choir) oraz zaczął uczęszczać do katedralnej szkoły. Jego codziennymi obowiązkami jako chórzysty było śpiewanie w codziennych wieczornych nabożeństwach oraz podczas ważnych państwowych uroczystości.

     Punktem zwrotnym w karierze młodego śpiewaka było zaangażowanie go w wieku 12 lat przez BBC w mini-serialu "Chór", na podstawie powieści Joanny Trollope, wyprodukowanym w 1995 roku. Jego rola jako Henry Ashworth w serialu była niewielka (głównie wokalna), ale została dostrzeżona z powodu anielsko pięknego głosu Anthony'ego. W ścieżce dźwiękowej wydanej na CD wraz Chórem Katedry w Gloucester (Gloucester Cathedral Choir) oraz Chórem King's College (Choir of King's College, Cambridge) Anthony zaśpiewał solo w aż 6 utworach. Jeszcze tego samego roku wydano "The Choirboy" - zawierającą 17 utworów pierwszą solową płytę Anthonego.

3) Paul Phoenix

4) Terry Wey

5) Andrew Wicks

6) James Rainbird

7) Simon Hall

8) Andrew Swait

9) Harmen Huigens

10) Daniel Norman

11) Aksel Rykkvin